Eurovision: Έτσι έβγαλα 2.000 ευρώ ποντάροντας στην Αστερομάτα

Πέμπτη βράδυ. Μόλις έχω γυρίσει από το μπάσκετ, έχω βγει από το μπάνιο και, με την πετσέτα ακόμα, κοιτάω την Κλαυδία που βγαίνει στη σκηνή. Τα συναισθήματά μου είναι ίδια με όλων των υπολοίπων Ελλήνων: συγκίνηση, περηφάνια, ένα πολύ όμορφο συνονθύλευμα συναισθημάτων.

Αυτό, όμως, που με εντυπωσιάζει είναι πως το κοινό ξεσπά σε πανηγυρισμούς κατά τη διάρκεια του τραγουδιού — και στην αρχή και στο τέλος. Αυτό με ξαφνιάζει. Κανείς δεν μου είχε πει ότι αυτό το τραγούδι έχει αγαπηθεί και πέρα από τους Έλληνες.

Έπειτα ακολούθησε το καρδιακό που πάθαμε όλοι με την Αστερομάτα να εμφανίζεται δέκατη. Είχα πολλές αμφιβολίες για το αν θα περάσει, η αλήθεια είναι. Διότι, ενώ τα τελευταία χρόνια η Eurovision είναι αρκετά προβλέψιμη, φέτος, τόσο στον πρώτο όσο και στον δεύτερο ημιτελικό πέρασαν χώρες που υποτίθεται δεν θα περνούσαν.

Έτσι, λοιπόν, αυτή η μικρή αβεβαιότητα με έκανε να πιστεύω ότι η Ελλάδα ίσως και να μην περάσει. Λάθος, όμως!

Τι συνέβη έπειτα και πόνταρα ότι η Ελλάδα θα μπει στη δεκάδα — και έβγαλα 2.000 ευρώ, που είναι και ο τίτλος του άρθρου — θα σας το πω.

Αμέσως μετά το τέλος των αποτελεσμάτων, κάθισα μπήκα στο YouTube για να ξαναδώ την Κλαυδία. Τα βίντεο είχαν ανέβει ακριβώς μία ώρα πριν και το κάθε ένα είχε, λίγο‑πολύ, τα ίδια views. Της Αστρομάτας είχαν μείνει γύρω στις 5.000 προβολές, όπως και τα προηγούμενα και τα επόμενα τραγούδια — όλα περίπου στα ίδια. Αυτό, όμως, που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι είχε πάρα πολλά likes. Για την ακρίβεια, όταν πρόσεξα τα likes της Αστρομάτας, ήταν 9.000, με τις προβολές να έχουν κολλήσει στις 5.000 (άρα όλες οι προβολές για όλα τα βίντεο είχαν κολλήσει). Αυτό μου έκανε τεράστια εντύπωση. Μπαίνω και βλέπω τα βίντεο των άλλων χωρών — και αυτών που εμφανίστηκαν προς το τέλος, και αυτών που εμφανίστηκαν στην αρχή — και ειδικά των «φαβορί», υποτίθεται, όπως η Φινλανδία που είχε  2.800 likes.

Και λέω, μισό λεπτό, εδώ κάτι συμβαίνει. Δεν μπορεί αυτά τα λάικ να προέρχονται από τους Έλληνες μόνο (δεν είμαστε τόσοι πολλοί!).

Και εκεί είναι που αρχίζω και λέω: «Ρε συ, λες;»

Μπαίνω κατευθείαν στα γραφεία στοιχημάτων, και ενώ έδιναν την Ελλάδα στην 23η θέση μετά τον ημιτελικό, της δίνουν μόνο 15 % πιθανότητα να είναι στη δεκάδα. Ρε συ, λέω, αυτό τώρα δεν ισχύει. Γιατί είμαι σίγουρος ότι θα το ψηφίσουν οι επιτροπές και αν το ψηφίσει και το κοινό;

Δεν είμαι άνθρωπος που τζογάρει. Να το ξεκαθαρίσω αυτό. Είμαι όμως άνθρωπος που έχω πάρει πάρα πολλά ρίσκα στη ζωή μου — που έχω μείνει με 20 ευρώ στον λογαριασμό μου στην πρώτη προσπάθειά μου να γίνω συγγραφέας όταν ίδρυσα τον δικό μου εκδοτικό οίκο (και, εν τέλει, τα κατάφερα). Και αυτό κάνω μόνο στη ζωή μου : παίρνω ρίσκα. 

Και σκέφτηκα: «Ρε συ, ξέρεις τι λέω; Δεν το τζογάρω, δεν είμαι του τζόγου, αλλά θα πάρω το ρίσκο». Ξέρεις γιατί; Γιατί πιστεύω στο τραγούδι. Πιστεύω στην κοπελίτσα και στο τραγούδι. Και έχει διαφορά να τζογάρεις για τα λεφτά και μόνο και άλλο να τζογάρεις για τη χώρα σου. Δηλαδή, είναι όπως ο φίλαθλος μιας ομάδας που, έτσι κι αλλιώς, στην αρχή κάθε τουρνουά, πάει και τζογάρει 20 ευρώ ότι θα πάρει το πρωτάθλημα.

Κάνω λοιπόν το ίδιο πράγμα. Και βλέπω ότι η απόδοση που δίνουν είναι 7. Και σκέφτομαι: δηλαδή, αν βάλω 100 ευρώ, θα πάρω περίπου 700. Και αμέσως η σκέψη μου πάει στο ότι αυτό είναι το αεροπορικό μου εισιτήριο για να πάω του χρόνου ξανά στην Ασία. (Έχω πάει σε 34 χώρες, οπότε τα ταξίδια είναι ένα πολύ μεγάλο μέρος του ετήσιου budget μου.)

Μετά λέω: «Πόσο να παίξω;» Να παίξω 100; 200; 500; Κάποια στιγμή σκέφτηκα και 1.000, να πω την αλήθεια. Μετά είπα στον εαυτό μου: θα παίξω ένα ποσό που δεν θα με πειράξει να το χάσω. 400 - 500 ευρώ, ας πούμε.

Και πράγματι λέω: το επόμενο πρωί θα το παίξω.

Δυστυχώς, όταν το επόμενο πρωί πήγα στο πρακτορείο, η απόδοση της Ελλάδας είχε πέσει στο 3,40 — από το 7. Επομένως, λοιπόν, έπαιξα 220 ευρώ.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσα να το παίξω διαδικτυακά, γιατί δεν έβρισκα την κατηγορία στις διαδικτυακές εταιρείες. Τέλος πάντων, έψαξα λίγο πιο προσεκτικά. Βρήκα ένα site, το έπαιξα με απόδοση πέντε (5,00) και έβαλα 270 ευρώ.

Και ήμουν σίγουρος ότι η Κλαυδία θα αλλάξει. Ίσως να τζόγαρα και από αντίδραση: να πιστέψω τόσο πολύ σε κάποιον που στην αρχή κάνεις δεν πίστεψε και πολλοί κοροίδεψαν: «δεν είναι για Γιουροβίζιον». Τι ηλίθια έκφραση αλήθεια. Πόσο μάλλον όταν το τραγούδι αναφέρεται στο θέμα που αναφέρεται.

Αυτό δεν το γράφω για να παρακινήσω κάποιον να συμμετέχει στον τζόγο. Ο τζόγος δεν είναι τρόπος για να ζει κάποιος.  Είναι ασθένεια. Το να παίρνεις ρίσκα στη ζωή σου, όμως, είναι. Και να παίρνετε ρίσκα για εσάς, για τη ζωή σας. Όπως καλό είναι και να πιστεύεις σε κάτι αγαθό.

Αυτά από μένα. 2.000€ δεν αλλάζουν τίποτα στη ζωή μου. Η αδρεναλίνη όμως άξιζε :)

Σάββατο, 17 Μαΐου 2025.